یکی از پادشاهان عرب که داستان عشق لیلی و مجنون را شنیده بود ، می خواست بداند چرا مجنون با داشتن علم و ادب سر به بیابان گذاشته است.
برای همین دستور داد مجنون را به درگاه او بیاورند .شاه سرزنش کنان به او گفت : در بزرگواری و انسانیت چه عیبی دیدی که خلق و خوی جانوران در پیش گرفته ای و با مردم زندگی نمی کنی ؟
مجنون گفت : کاش آنان که عیب من جستند رویت ای دلستان بدیدندی
تا به جای ترنج در نظرت بی خبر دستها بریدندی
شاه با شنیدن سخن مجنون کنجکاو شد که لیلی را ببیند .
دستور داد لیلی را آوردند ، با تعجب و بر خلاف تصورش دید که زشت ترین خدمتکار دربار از لیلی زیباتر است.
مجنون که فکر شاه را خوانده بود گفت :
باید از دریچه چشم مجنون به صورت لیلی نگاه کرد تا بتوان زیباییهای او را دریافت.
تندرستان را نباشد درد ریش جز به همدردی نگویم درد خویش
گفتن از زنبور بی حاصل بود با یکی در عمر خود ناخورده نیش
تا تو را حالی نباشد همچو ما حال ما باشد تو را افسانه پیش
سوز من با دیگری نسبت مکن او نمک بر دست و من بر عضو ریش
شعر - گلی از گلستان سعدی 
